në mbrëmje plot hënë
thur rrjetë peshkimi
nën kep të vijosur
me të cilat vija në një gjuhë
shkruhet jeta
gulçima e tij
aty pranë gumëzhinë uji
me aq ritëm të matur
me zhurmë që të përpinë nuhatjen
dhe shpirti dalëngadalë
kalon portat
hyn brenda
si një peshkatar i vjetër
mendja kapërdin
gumëzhimën e rënies së ujit mbi gurë
qetë-qetë
në shpirt
duart enden e përenden
bëjnë katrorët dhe nyjat
të rrjetës së kaltër të madhe
gllabërimi i ndjenjës
si foshnja për gji të nënës
ngjitet për shpirtin vigan
rrjeta e bukur përplot katrorë-nyje
valëvitet ngadalë dhe hyn në ujin e qetë
duke harruar kepin me valët
për t’i bërë vija të reja të thella
në ditën e madhe të kujtesës
© Skender Mustafi
